Odwiedzanie ich na święta to koszmar". "Żałuję, że moi rodzice się nie rozwiedli. Odwiedzanie ich na święta to koszmar". "Wiecznie tylko kłótnie i wypominanie sobie win sprzed 30 lat. Tego się nie da wytrzymać. Mam wrażenie, że moi rodzice się nienawidzą, a na pewno się nie szanują. Nie mam pojęcia, jak przekonać ich do 5. Patrzenie w oczy. Rozmowa z dzieckiem nie może odbywać się z pozycji dominującej. Wyrośnięty nastolatek ma oczy na poziomie dorosłego, jednak jeśli chcemy rozmawiać z dwulatkiem czy trzylatkiem, warto ukucnąć, usiąść obok niego, wziąć na kolana. Rozmawiać można także podczas wspólnej zabawy. Co zrobić żeby rodzice mnie nie wyczuli? 2010-04-29 12:00:33 Mam 14 lat co mam zrobić zeby sprzedawczyni w sklepie sprzedała mi fajki, i żeby rodzice nie wyczuli ze paliłam POMÓŻCIE 2014-09-26 17:56:43 A przecież nie było powodu. Niepotrzebnie się przejmuje, bierze do siebie głupie zaczepki, a nie powinien. Jak mu to wytłumaczyć? Tyle razy powtarzam Grackowi: – Jeżeli ktoś w szkole cię obrazi, nie złość się, nie denerwuj się. Po prostu nie bierz tego do siebie, zignoruj, nie przejmuj się. Odejdź i już. Nic z tym nie rób. A wiem, ze rodzice woleliby gdybym wychodziła ze znajomymi, chodziła na zajęcia dodatkowe, interesowała się tym wszystkim czym powinny interesować się nastolatki. I wiem, że mama nie jest ze mnie dumna. Nie wiem co mogę zrobić by to zmienić, chciałabym, żeby mama była ze mnie dumna, mogła pochwalić się, że jestem taka jaka nie Co zrobić, żeby rodzice pozwolili kupić chomika? 2012-03-12 16:39:06; Co zrobić żeby rodzice pozwolili mi grać? 2020-12-01 08:28:56; Co zrobić żeby rodzice pozwolili mi się mocniej malować? 2014-11-19 21:16:37; Co zrobić by rodzice wreszcie mi pozwolili? Pomóżcie! 2009-12-14 14:55:58; Co zrobić żeby pozwolili się malować? 2011 Chciałbym żeby to się zmieniło ale nie wiem co mam zrobić. Mam o 2 lata młodszą siostrę i często się kłócimy (wina jak zwykle leży po mojej stronie). Rodzice są oczywiście na mnie wściekli, bo nie umiem się z nią dogadać. Bardzo często mam tak, że jest mi smutno i chce mi się płakać unRbF. W poniższym artykule przedstawię, na podstawie wyników badań psychologicznych oraz własnej praktyki prawno – psychologicznej: Czy istnieje zjawisko „klątwy rozwodu” czyli sytuacji, w której dzieci rozwiedzionych rodziców również wezmą rozwód? Co na temat „klątwy rozwodu” mówią badania? Czy jako rodzice macie jakikolwiek wpływ na los swoich dzieci? Jak pomóc dzieciom w sytuacji rozstania rodziców? Jeżeli wolisz obejrzeć film poruszający tę problematykę, wejdź na: Dorosłe dzieci rozwiedzionych rodziców – wzorzec związku Badania wskazują jednoznacznie, że dzieci rozwiedzionych rodziców, z wysokim prawdopodobieństwem, same doświadczą rozwodu. Ryzyko rozwodu dzieci w tej sytuacji jest czterokrotnie większe, niż w przypadku dzieci, których rodzice nie rozwiedli się. Podobnie wygląda ryzyko rozwodu u dzieci pochodzących z niepełnych rodzin. W ich przypadku ryzyko rozpadu związku jest dwukrotnie większe, niż u dzieci pochodzących z pełnych rodzin. Ryzyko to wzrasta trzykrotnie w przypadku, gdy oboje rodziców pochodzi z rozbitych związków. Statystyki dotyczące „klątwy rozwodu” są w tej materii nieubłagane. Ryzyko rozwodu dorosłego dziecka wynosi ok. 70%, gdy jego rodzice się rozstali i wzrasta do ok. 90%, gdy rodzice obojga partnerów w ten sposób zakończyli swój związek. Taki stan rzeczy wynika z tego, że rozwód rodziców przyczynia się do problemów dziecka z utrzymywaniem bliskich relacji w przyszłości. Dzieci z rozwiedzionych rodzin często czują lęk przed wchodzeniem w związki i ich formalizowaniem lub angażowaniem w bliską relację. Choć dzieci, które doświadczyły rozwodu rodziców, są bardziej narażone na to, że same się rozwiodą, to jednak prawdopodobieństwo to nie wynosi 100%. Nie można więc zakładać, że wzorzec związku zostanie powielony przez dorosłe dziecko w przyszłości. Dlatego tak ważny jest obraz, jaki zapamiętają z czasów waszego rozwodu. „Klątwa rozwodu” – jak uniknąć kryzysów w związku dorosłych dzieci? Rozwód rodziców, to istotny czynnik ryzyka. Może skutkować rozwodem w kolejnym pokoleniu. Co zrobić, by uniknąć powtarzalności wzorca rozpadającego się związku u waszych dzieci w przyszłości? Jest kilka zasad, których dobrze jest przestrzegać, by zminimalizować siłę przekazu międzypokoleniowego dotyczącego rozwodu i braku stabilności związku i nie narażać dziecka na „klątwę rozwodu”. Oto one: Nie angażuj dziecka w problemy dorosłych i konflikt związany z rozwodem. Nie zmuszaj dziecka, by musiało się opowiedzieć za którymkolwiek z rodziców. Angażowanie dziecka w konflikt dorosłych jest dla niego wysoce stresujące i wpłynie niekorzystnie na relacje dorosłego już dziecka w związku. Dawaj przykład dziecku swoim zachowaniem, jak komunikować się podczas rozwodu. Rozwód bez kłótni oraz wzajemnego obwiniania się nauczy Twoje dziecko prowadzenia właściwej komunikacji w sytuacjach stresowych i rozwiązywania problemów w przyszłości. Stwórz barierę pokoleniową dla problemów i różnicuj więź uczuciową z dzieckiem. Prawidłowe więzi uczuciowe z dzieckiem powinny polegać na przebywaniu z nim, poświęcaniu mu czasu, zajmowaniu się nim, okazywaniu mu uczucia i zrozumienia oraz stworzeniu atmosfery stabilności. Stwórz więc barierę międzypokoleniową i nie oczekuj od dziecka troski i wsparcia w rozwodzie. To musi dostać od Ciebie a nie odwrotnie. Gdy mu to zapewnisz, wyjdzie silniejsze i będzie większa szansa na to, że ominie je dziedziczona „klątwa rozwodu”. Czy można zapobiec „klątwie rozwodu”? W przypadku dzieci rozwiedzionych rodziców, rozpacz po rozstaniu rodziców może trwać nawet przez kilkanaście lat. Tak długi okres przeżywania rozwodu przez dziecko wskazuje jednoznacznie, że należy zrobić wszystko, by dziecko nie cierpiało. Na rozpad związku wpływa wiele czynników. Wśród nich są doświadczenia wyniesione z domu rodzinnego, charakter dziecka oraz umiejętności interpersonalne i komunikacyjne. Najważniejsza jest prawidłowa postawa rodziców, którzy zgodnie z wiedzą psychologiczną przeprowadzą dziecko przez rozwód, prawidłowo komunikując mu zmiany i udzielając adekwatnego dla wieku wsparcia, odpowiadając na potrzeby emocjonalne i poznawcze dziecka. Z wieloletniej praktyki współpracy z rozwodzącymi się rodzicami i ich dziećmi, zidentyfikowałam wiele błędów popełnianych przez rodziców w trakcie rozwodu. Poznałam również potrzeby oraz oczekiwania dzieci rozwodzących się par. Na tej podstawie wypracowałam unikała metodę wsparcia psychologicznego dzieci w rozwodzie, opartą na procesie. Wszystkie moje doświadczenia zawarłam w opracowanym przeze mnie kursie online pt. „rozwód a dzieci”, czyli, jak przeprowadzić dziecko przez rozwód i rozstanie rodziców. W filmie tym, krok po kroku przekazuję co zrobić, by rozwód nie był traumą dla dziecka. Kurs „rozwód a dzieci” ( przeznaczony jest dla rodziców dzieci przed, w trakcie i po rozstaniu. Przedstawiam w nim gotowe schematy postępowania, które pozwolą uniknąć negatywnych konsekwencji rozwodu na zdrowie, osiągnięcia w szkole, relacje społeczne oraz życie dziecka w bliższej i dalszej przyszłości oraz w życiu dorosłym. Magdalena Bajsarowicz Prawnik & Psycholog sądowy ROZDZIAŁ 4 Dlaczego moi rodzice się rozeszli? „Tego dnia, gdy tata nas zostawił, byłam z mamą w domu. Miałam tylko sześć lat i nie rozumiałam, co się dzieje. Siedziałam na podłodze przed telewizorem i słyszałam, jak mama płacze i prosi tatę, żeby nie odchodził. Ale on zszedł po schodach z walizką, przyklęknął, pocałował mnie i powiedział: ‚Tatuś zawsze będzie cię kochał’. I po prostu wyszedł z domu. Długo go potem nie widziałam. Od tamtej pory bałam się, że mama też mnie zostawi” (19-letnia Elaine). ROZWÓD rodziców może się wydawać końcem świata, katastrofą, po której nie sposób się pozbierać. Często towarzyszą mu przytłaczające uczucia — wstyd, złość, niepokój, lęk przed porzuceniem, przygnębienie, poczucie winy lub dotkliwej straty, a nawet pragnienie zemsty. Jeżeli twoi rodzice niedawno się rozstali, być może czujesz się podobnie. I nic w tym dziwnego, przecież nasz Stwórca chciał, żeby dzieci były wychowywane przez oboje rodziców (Efezjan 6:1-3). Tymczasem z jednym z nich nie masz już możliwości bycia na co dzień, choć pewnie jesteś z nim bardzo związany. „Naprawdę szanowałem i podziwiałem tatę i chciałem z nim zostać” — opowiada Paul, którego rodzice rozeszli się, gdy miał siedem lat. „Ale opiekę nad nami powierzono mamie”. Dlaczego rodzice się rozchodzą Rozwód często jest dla dzieci zaskoczeniem, zwłaszcza gdy rodzice dobrze się kryją ze swoimi problemami. „Byłam w szoku” — przyznaje Rachela, która przeżyła rozwód rodziców w wieku 15 lat. „Zawsze myślałam, że się kochają”. Ale nawet jeśli konflikt między rodzicami nie jest tajemnicą, ich rozstanie i tak może być dla dzieci bolesnym ciosem. W wielu wypadkach przyczyną rozwodu jest zdrada. W takiej sytuacji Bóg pozwala stronie niewinnej wziąć rozwód i ponownie wstąpić w związek małżeński (Mateusza 19:9). W innych wypadkach wskutek „srogiego zagniewania i krzyku, i obelżywej mowy” w rodzinie dochodzi do przemocy i jedno z rodziców zaczyna bać się o siebie i o dzieci (Efezjan 4:31). Jednak niektórzy rozstają się z mniej ważnych powodów. Zamiast rozwiązywać problemy, samolubnie decydują się na rozwód, twierdząc, że są nieszczęśliwi lub że już się nie kochają. Bóg tego nie akceptuje — On ‛nienawidzi’ takich rozwodów (Malachiasza 2:16). Ponadto, jak wynika ze słów Jezusa, do rozdźwięku w rodzinie może dojść wtedy, gdy jedno ze współmałżonków zostaje prawdziwym chrześcijaninem (Mateusza 10:34-36). Być może rodzice nie wyjaśnili ci, dlaczego się rozwodzą, albo udzielili ci wymijających odpowiedzi, ale nie oznacza to wcale, że cię nie kochają. Niewykluczone, że skupieni na własnym bólu, po prostu nie potrafią rozmawiać na ten temat (Przysłów 24:10). A poza tym może im być niezręcznie mówić o wzajemnych niedopisaniach. Co robić Nazwij swoje lęki po imieniu. Ponieważ rozwód rodziców przewraca świat dziecka do góry nogami, być może martwią cię teraz sprawy, o których wcześniej nawet nie myślałeś. Łatwiej ci jednak będzie zapanować nad swoimi lękami, jeśli spróbujesz je zdefiniować. Postaw znaczek ✔ przy punktach, które w największym stopniu dotyczą ciebie. Ewentualnie wypełnij ostatnią rubrykę. □ Drugie z rodziców również mnie zostawi. □ Zabraknie nam pieniędzy na życie. □ Rozwód rodziców to po części moja wina. □ Gdy sam zawrę małżeństwo, ono też się rozpadnie. □ Inne ․․․․․ Porozmawiaj o swoich obawach. Król Salomon napisał, że jest „czas mówienia” (Kaznodziei 3:7). Skoro więc już zdefiniowałeś swoje lęki, wybierz odpowiednią porę, żeby powiedzieć o nich rodzicom. Nie kryj się z tym, jak bardzo jest ci smutno i jaki jesteś zdezorientowany. Może rodzice wyjaśnią ci sytuację, dzięki czemu poczujesz się nieco pewniej. Jeżeli jednak w danej chwili nie będą chcieli albo nie będą mogli udzielić ci potrzebnego wsparcia, postaraj się zwierzyć dojrzałemu przyjacielowi. Nie miej oporów, by zwrócić się o pomoc. Już samo to, że ktoś cię wysłucha, może ci przynieść wielką ulgę (Przysłów 17:17). A przede wszystkim o tym, co przeżywasz, opowiedz swojemu niebiańskiemu Ojcu — ‛Temu, który wysłuchuje modlitwę’ (Psalm 65:2). Otwórz przed Nim swoje serce, ‛gdyż On się o ciebie troszczy’ (1 Piotra 5:7). Czego nie robić Nie chowaj w sercu żalu. „Moi rodzice byli samolubni” — powiedział wspomniany wcześniej Paul. „Wcale nie myśleli o nas ani o tym, jak odbije się na nas ich postępowanie”. Niewykluczone, że rozżalenie Paula było uzasadnione. Spróbuj jednak zastanowić się nad następującymi pytaniami i zapisz swoje odpowiedzi: Jaką mogłoby to przynieść szkodę, gdyby Paul zaciął się w gniewie i żalu? (Przeczytaj Przysłów 29:22) ․․․․․ Jaką korzyść odniósłby Paul, gdyby postarał się wybaczyć rodzicom doznaną krzywdę, nawet jeśli byłoby to trudne? (Przeczytaj Efezjan 4:31, 32) ․․․․․ Jak uwzględnienie podstawowej prawdy z Listu do Rzymian 3:23 mogłoby pomóc Paulowi spojrzeć na rodziców realistycznie? ․․․․․ Nie odreagowuj złym zachowaniem. „Po rozwodzie rodziców byłem nieszczęśliwy i załamany” — wspomina Damian. „Opuściłem się w nauce i zarwałem jeden rok. Potem (...) zacząłem pozować na klasowego zgrywusa, a do tego często wdawałem się w bójki”. Co twoim zdaniem chciał osiągnąć Damian, pozując na klasowego zgrywusa? ․․․․․ Co mogło być powodem, że zaczął wdawać się w bójki? ․․․․․ Gdyby korciło cię, żeby złym zachowaniem odegrać się na rodzicach, to jak mogłaby ci pomóc zasada z Listu do Galatów 6:7? ․․․․․ Czas leczy rany W wypadku urazu fizycznego, na przykład złamania, całkowity powrót do zdrowia może zająć tygodnie, a nawet miesiące. Podobnie jest z ranami emocjonalnymi — ich zagojenie też wymaga czasu. Po rozwodzie, zdaniem niektórych ekspertów, najgorsze są pierwsze trzy lata. Choć może się to wydawać długo, pamiętaj, że musi się poukładać wiele spraw, by twoje życie się ustabilizowało. Przede wszystkim trzeba przeorganizować codzienne zajęcia. Poza tym minie trochę czasu, zanim twoi rodzice staną na nogi pod względem emocjonalnym. Możliwe, że dopiero wtedy będą mogli udzielić ci wsparcia. Ale gdy już twoje życie zacznie wracać do normalności, poczujesz, że odzyskujesz równowagę. WIĘCEJ NA TEN TEMAT PRZECZYTASZ W TOMIE 2, ROZDZIALE 25 W NASTĘPNYM ROZDZIALE Czujesz się zagubiony, bo twój rodzic zawarł nowy związek? Jak możesz odnaleźć się w tej sytuacji? WERSET „Jest (...) czas leczenia” (Kaznodziei 3:1, 3). WSKAZÓWKA Jeżeli twoi rodzice się rozwiedli, jedno z nich — a niewykluczone, że oboje — popełniło błędy. Zastanów się, jak mógłbyś uniknąć takich błędów w swoim przyszłym małżeństwie (Przysłów 27:12). CZY WIESZ, ŻE...? Nie jesteś skazany na powielanie problemów małżeńskich swoich rodziców. PLAN DZIAŁANIA! O swoich obawach mogę porozmawiać z (wpisz imię dojrzałej osoby, której się zwierzysz): ․․․․․ Gdyby korciło mnie, żeby złym zachowaniem odegrać się na rodzicach, w zapanowaniu nad tym pomoże mi: ․․․․․ Sprawy, o które zapytam rodziców: ․․․․․ ZASTANÓW SIĘ ● Dlaczego rodzice mogą mieć opory, żeby rozmawiać z tobą o rozwodzie? ● Jeśli twoi rodzice zdecydowali się na rozwód, dlaczego powinieneś pamiętać, że to nie ty jesteś stroną w tym konflikcie? [Napis na stronie 32] „Kiedy mama nas zostawiła, byłam załamana i codziennie płakałam. Ale często się modliłam, starałam się robić coś dla innych i byłam w bliskim kontakcie z dojrzałymi przyjaciółmi. Czuję, że właśnie w ten sposób Jehowa Bóg pomógł mi poradzić sobie z tą sytuacją” (Natalia). [Ilustracja na stronie 33] Dochodzenie do siebie po rozwodzie rodziców przypomina zrastanie się złamanej ręki — początkowo ból jest dotkliwy, ale z czasem mija Kiedy rodzice się rozwodzą – 10 rzeczy, o których warto pamiętać Kiedy stwierdzisz z mężem, że już nie ma dla Was przyszłości, że najwyższy czas się rozstać, wtedy pojawia się myśl: „A co z dziećmi?”. Nie ma co się zadręczać wyrzutami sumienia, że krzywdzicie w ten sposób dziecko. W tej sytuacji najlepszym wyjściem będzie skoncentrowanie się na tym, w jaki sposób przygotować pociechę do waszego rozstania, jak najlepiej przekazać jej tę informację i jak zaplanować dalsze życie. Każde dziecko ma prawo wiedzieć, co się dzieje, a ukrywanie i udawanie, że wszystko jest w porządku, nie jest najlepszym rozwiązaniem. A wręcz przeciwnie, dzieci bardzo szybko odczuwają, gdy między rodzicami dzieje się coś złego i prędko wychwytują negatywne emocje. W przypadku rozwodu rodziców dziecku rozsypuje się cały świat. Świat bezpieczny, który do tej pory zapewniała mu mama i tata. Nawet jeśli rodzice starają się pokazywać, że: „Tata z nami już nie mieszka, ale nie dzieje się nic złego, on nadal Cię kocha!”. W takich sytuacjach dziecko zaczyna samo wymyślać sobie scenariusze, co się stało, dlaczego się tak dzieje. Niestety często obwiniając siebie za zaistniałe okoliczności. Rodzice, którzy podchodzą do rozstania, myśląc, że to ich sprawa, są w wielkim błędzie. Często rzucane są słowa: „Jesteś za mały, żeby to zrozumieć” albo „To nie twoja sprawa” bądź „Będziesz większy, to porozmawiamy”. Nawet w przypadku nastolatka – rodzice nie lubią poruszać rozmów na temat ich rozwodu. Często ukrywając wiele informacji. 1. Nie bój się rozmawiać Nieważne, ile dziecko ma lat, czy 4, czy 14! Każdy syn i córka ciężko przechodzą rozstanie rodziców. Wtedy najważniejsze są rozmowy. Szczere, bez unikania odpowiedzi na pytania dziecka. Oczywiście komunikat o rozstaniu powinien być adekwatny do wieku. Postarajmy się, by nasze przekazy nie obciążały dziecka naszymi problemami, nie przelewajmy na nie naszych własnych obaw lub niechęci wobec partnera. Jeśli dziecko zapyta: „A dlaczego się rozwodzicie?”, to nie oznacza, że chce usłyszeć całą prawdę. Raczej nie jest gotowe, by zagłębiać się w szczegóły, że tata pije albo mama ma kochanka. Owszem, nie można ukrywać powodu rozwodu, ale na wszystkie szczegóły przyjdzie czas. Często rodzice obawiają się reakcji dziecka na taką wiadomość. Boją się histerii czy agresji. W rzeczywistości pociechy rzadko tak reagują. Małe dziecko nie jest w stanie przewidzieć konsekwencji takiej decyzji. Starsze może mieć wiele obaw, bo np. rodzice koleżanki burzliwie się rozstali. Warto więc postarać się wytłumaczyć dziecku, jak zmieni się jego życie. 2. Nie same słowa mają znaczenie Z pewnością wszędzie możecie przeczytać, że warto zapewnić dziecko, że mimo rozstania mama i tata bardzo je kochają. Z pewnością jest to bardzo istotne i powinno być wypowiedziane. Jednak liczą się nie tyle nasze słowa, co czyny. W przypadku rozwodu warto, by rodzice współpracowali ze sobą i każdy poświęcał dziecku dużo czasu. Dobrze jest podkreślić, że rozwodzą się rodzice, a nie rodzina, tata czy mama nie rozstają się ze swoimi dziećmi. W tym wypadku czas i uwaga poświęcona dziecku ma jeszcze większą wartość. 3. Przygotuj się, że dziecko musi odreagować całą sytuację Dzieci na wieść o rozwodzie rodziców reagują różnie, jedne zamykają się w sobie, inne wręcz reagują agresywnie. Pociechy takie zaburzenia emocjonalne mogą przechodzić nie tylko tydzień po otrzymaniu informacji, ale nawet i miesiąc. Jedne będą się buntować, łamać dotychczasowe zasady i zachowywać się agresywnie. U innych może nastąpić regres rozwojowy. Warto wtedy dać dziecku trochę luzu, ale również intuicyjnie kierować całym zdarzeniem. Najgorsze dla pociechy jest kilka pierwszych miesięcy. Potem sytuacja może się uspokoić i unormować. Nastąpi faza akceptacji. 4. Ale… Pamiętaj, by nie przypisywać wszystkich trudnych zachowań sytuacji rozwodowej. Każde dziecko, jak każdy człowiek, ma swoje trudności i problemy. Przyczyn może być wiele, choćby kryzys rozwojowy. Problemy wychowawcze zdarzają się zarówno w rodzinach pełnych, jak i tych po rozwodach. Bądź czujna/czujny, ale nie myśl też, że wszystkie trudne zachowania wynikają z Waszego rozstania. 5. Nigdy nie włączaj dziecka w Wasze konflikty! Kolejna sprawa – czasami rodzice po rozwodzie starają się grać na emocjach dzieci, czyli nastawiać je przeciwko drugiemu rodzicowi. Najgorsze głupstwo, jakie mogą popełnić rodzice – gdy rozstają się w kłótni, a nie w zgodzie. Niezależnie od tego, jak silną nienawiścią do siebie pałacie, nigdy nie można przekazywać dziecku takich uczuć. Nie powinno się również mówić źle o drugim partnerze. Matka zawsze jest matką, a ojciec – ojcem, oboje niezmiennie powinni pozostać ważnymi osobami w życiu dziecka. 6. Postaraj się współpracować z partnerem Spór sądowy o dziecko – starajcie się tego uniknąć. Oczywiste jest, że rozwód zazwyczaj wynika z konfliktów i trudnych emocji. Często niełatwo o współpracę. Warto jednak włożyć dodatkowy wysiłek i dla dobra dziecka wypracować porozumienie. Bez nerwów przeanalizować wszelkie aspekty, gdzie mu będzie najlepiej. Jeśli rodzice dojdą do kompromisu, nie należy ograniczać dziecku kontaktu z drugim rodzicem. Mimo że mama czy tata nie widuje się z pociechą codziennie, niech nie zaniedbuje tych kontaktów. Alimenty to nie wszystko! W wychowaniu dziecka trzeba uczestniczyć ciałem i duchem, a nie tylko finansowo. 7. Ogranicz ilość zmian do minimum Zwłaszcza gdy masz małe dzieci. Oczywiście rozwód najczęściej przynosi wiele zmian: przeprowadzkę, reorganizację codzienności. Postaraj się jednak wprowadzać je stopniowo i delikatnie. Zmiana przedszkola, niani czy generalny remont zdecydowanie nie są dobrym pomysłem. Choć dla Ciebie takie radykalne ruchy mogą się wydawać korzystne, dziecko potrzebuje stabilizacji i poczucia bezpieczeństwa. Jeśli planujesz większe zmiany, porozmawiaj o nich z dzieckiem i uprzedź je o tym, nawet to najmłodsze. 8. Daj dziecku przestrzeń do wyrażania swoich emocji Rzadko zdarza się, że dziecko reaguje z ulgą na rozstanie rodziców, najczęściej towarzyszy mu wiele trudnych emocji. Z pewnością jedna rozmowa informująca o rozwodzie nie wystarczy. Często rozmawiaj z dzieckiem, pomóż mu nazwać jego emocje, zawsze w formie pytającej: „Wydaje mi się, że jest Ci smutno, że tata z nami nie mieszka. Mam rację?”. Nie obawiaj się takich rozmów. Najczęściej dzieci nie oczekują odpowiedzi czy pocieszenia. Chcą, by ktoś je wysłuchał, interesował się tym, co czują. Więcej w tym artykule. 9. Nie bój się prosić o pomoc Korzystanie z pomocy psychologa nadal nie cieszy się w Polsce powodzeniem. Dobrze byłoby, gdyby rodzice wspólnie udali się na terapię, by rozstać się we względnej zgodzie, lub żeby każdy z rodziców udał się na terapię osobno, aby przepracować swoje emocje i nie obciążać nimi dziecka. Jeśli nie jesteście na to gotowi, warto udać się do psychologa, choćby po poradę, jak komunikować się z dzieckiem i jak zadbać o jego potrzeby. Jeżeli między rodzicami jest ostry spór, warto skorzystać z pomocy mediatora. 10. Komunikacja, miłość, uwaga i czas Często rodzice są przerażeni rozstaniem i tym, jak wpłynie ono na dziecko. W rzeczywistości jednak to nie samo rozstanie może wpłynąć niszcząco na pociechę, ale sposób, w jaki będzie ono przebiegać. Sądowy spór o dziecko, włączanie go w konflikty, tworzenie sojuszu przeciwko drugiemu rodzicowi, kłótnie, awantury i trzaskanie drzwiami – to za dużo dla dorosłego, a co dopiero dla malucha lub nastolatka. Jeśli jednak rodzice dla dobra dziecka są w stanie pozostawić swoje negatywne emocje na boku i wypracować porozumienie, rozstanie może okazać się bardziej korzystne niż ciągłe domowe awantury lub ciche dni w pełnej rodzinie. Pamiętaj, że dziecko w tej sytuacji niczego nie potrzebuje bardziej niż czasu, uwagi i miłości rodzica. Obojga rodziców. Witam! Znalazła się Pani w trudnej życiowej sytuacji. Pani problemy wpływają na Pani nastrój oraz samopoczucie. Wszystkie wydarzenia z ostatniego czasu silnie oddziałują na Pani psychikę, przez co czuje się Pani zagubiona i odepchnięta. Powinna Pani porozmawiać o tym z mamą i tatą. Mimo, że jest Pani pełnoletnia, może Pani zabiegać o uwagę rodziców i ich wsparcie. Myślę, że im również jest ciężko w tej sytuacji i mogą nie zdawać sobie sprawy z tego, co dzieje się z Panią. Warto, żeby znalazła Pani psychologa i mogła popracować nad swoimi problemami. Rozwiązanie wielu kwestii, podwyższenie samooceny oraz pozbycie się poczucia winy powinno poprawić Pani nastrój i przywrócić chęć do życia. Pozdrawiam Niestety, ilość rozwodów w Polsce rośnie z roku na rok. To doświadczenie jest bolesne nie tylko dla samych zainteresowanych, ale także dla ich dzieci. Jeśli masz już naście lat, rozumiesz o wiele więcej, niż kilkulatki… i może zrodzić się w tobie chęć pomocy rodzicom. Ale czy naprawdę możesz coś zdziałać? Rozwód rodziców i wyrzuty sumienia Zanim przejdziemy do ewentualnych kroków pomocowych, zajmijmy się na chwilę ewentualnymi wyrzutami sumienia. Może się tak zdarzyć, że będziesz chciał lub chciała pomóc rodzicom, zrobisz wiele, albo nawet wszystko, co w twojej mocy i… nic to nie da. Albo twoi rodzice właśnie się rozwodzą, a ty przeczytasz ten artykuł i pomyślisz: „No tak, a ja nic nie zrobiłem/-łam, to moja wina!” Czy rzeczywiście powinieneś lub powinnaś mieć wyrzuty sumienia? Otóż… absolutnie nie. Musisz zrozumieć, że nawet, jeżeli nie uda ci się pomóc rodzicom, to nie dlatego, że coś zrobiłeś lub zrobiłaś źle. To dorośli ludzie, którzy sami decydują o tym, czy chcą być ze sobą, czy też nie. I często są na takim etapie związku, że nawet cała brygada pomagających im nie pomoże – bo już po prostu nie chcą ze sobą żyć. Szanse na to, że dzięki naszym wskazówkom uda się uratować związek twoich rodziców, są niestety dość małe (ale istnieją). Bardzo możliwe jest, że sami już wszystkiego spróbowali i im się nie udało. Niemniej – być może zdecydujesz się skorzystać. Jak mogę pomóc gdy rodzice chcą się rozwieść? Aby uchronić swoich rodziców od rozwodu, musisz sobie uświadomić, że tak naprawdę twoja pomoc nie będzie polegała na tłumaczeniu im, że się kochają. To, co możesz zrobić, to przedstawić im tak naprawdę drogę do profesjonalnej pomocy albo skutki ich działań. Oto dokładne wskazówki: Porozmawiaj z rodzicami Powiedz, że wiesz o ich problemach (trudno nie wiedzieć, jeśli kłócą się w mieszkaniu) i że domyślasz się ich planów. Staraj się mówić spokojnie i w opanowany sposób – histeria w niczym tu nie pomoże i raczej doprowadzi do kolejnych konfliktów. Zapytaj rodziców, czy podjęli już decyzje i czy próbowali alternatywnych metod poprawy sytuacji, jak na przykład terapia. Wykaż się dojrzałością Powiedz rodzicom, że rozumiesz i szanujesz ich decyzje, ale… jako, że mają one wpływ na całą rodzinę, prosisz, aby spróbowali wszystkiego. I podaj im różne propozycje. Mogą być to znalezione w Internecie numery telefonów i adresy do terapeutów małżeńskich, książki o tym, jak pokonać kryzys w małżeństwie. Zachęć ich do jeszcze jednej próby. Powiedz o konsekwencjach Zapytaj rodziców, czy zdają sobie sprawę z tego, że ich decyzje będą nieodwracalne i co właściwie oznaczają. Pokaż im listę minusów rozwodu – wypisz na niej takie rzeczy, jak: rzadsze kontakty, zazdrość o kogoś nowego, ewentualny żal, że nie spróbowało się jednak bardziej. Zorganizuj cały dzień razem Nie myśl jednak, że będzie jak w amerykańskich filmach, gdzie wszystko się nagle naprawi i twoi rodzice zapomną o problemach. Może to jednak być dla nich dowodem, że mogą spędzić czas bez kłótni. Zaproponuj, aby to był dzień bez kłótni, taki zwyczajny, spędzony w całości razem (jeśli zaczynają bronić się w stylu „Ale urlop, ale nie mogę itp.”, powiedz, że przecież warto zrobić wszystko, żeby zmienić życie waszej rodziny, spróbuj ich przekonać). Kiedy już dojdzie do takiego dnia, nie łącz ich za rączki , po prostu bądź sobą. Czego nie warto robić gdy rodzice chcą się rozwieść? Niestety, czasem w odruchu rozpaczy i poczucie beznadziei sytuacji możesz mieć ochotę zrobić coś, co wstrząśnie rodzicami. Może być to ucieczka z domu, cięcie się albo coś innego, co spowoduje twój pobyt w szpitalu, rozpaczliwe awantury lub głodówka. O tym, dlaczego nie warto tego robić, mówi 14-letnia Alicja: – Moi rodzice w zeszłym roku podjęli decyzję o rozwodzie. Dla mnie to była tragedia życia, byłam przekonana, że właściwie to koniec wszystkiego. Pomyślałam, że przekonam ich do zmiany zdania, jeśli się przestraszą. Łyknęłam pół opakowania tabletek mojej mamy, napisałam jej smsa, że nie chcę żyć w takiej rodzinie. Obudziłam się w szpitalu. Rodzice byli przerażeni, mama płakała nad moim łóżkiem. Oczywiście mnie uratowali, ale czekało mnie wiele beznadziejnych momentów – pobyt w szpitalu, potem liczne odwiedziny u psychologa. A rodzice i tak się rozwiedli, tylko pół roku później. I w sumie to wcale nie jest tak tragicznie – mówi Alicja. Pamiętaj, że nie zmienisz uczuć swoich rodziców poprzez takie właśnie działania. Jedyne, co możesz osiągnąć, to to, że rozstaną się później albo będą ze sobą bez miłości. A to już nie to samo, prawda? Głowa do góry – może ci się uda udowodnić im, że jeszcze się kochają. A jeśli nawet nie, to i tak wszyscy sobie poradzicie.

co zrobić żeby rodzice się nie rozwiedli